John McTiernan dirixeu varias das mellores películas de acción dos últimos trinta anos, “A  xungla de Cristal ( e tamén a terceira parte da saga)”, “A caza do Outubro Vermello”, “O último gran heroe”, ou a xenial, a pesar da metedura de zoca de Michael Crichton,  “O guerreiro número 13”, entre outras.  Unha carreira completiña, que despegaría de golpe no 1987, con aquela mezcla de xéneros, dende o bélico ó terror, pasando pola ciencia-ficción, que foi   Depredador. Seguramente das mellores peliculas que protagonizou o cachiman por excelencia Schwarzenegger, e un éxito a todos os niveis.

  Tal como aconteceu anteriormente con “Alien, o oitavo pasaxeiro”, o protagonismo daquela película non recaiu tanto no actor principal como  no alienixena, neste caso un bicho moi feo que se dedicaba a andar pola selva coleccionando espiñas dorsais, cos seus correspondentes cerebros. E ese bicho acabaría por protagonizar varias secuelas e mesmo por enfrontarse ó xenomorfo  Alien en dúas ocasións ata chegar á recen estreada Predator, dirixida por Shane Black, un deses elementos  raros que  pululan por Hollywood, que tanto participa como actor, como produce, elabora guións ou mesmo dirixe. De feito neste caso dase a casualidade de que Shane Black  foi un dos actores no  Depredador de McTiernan.

  Vamos coa película que nos ocupa. Máis que aceptable  dentro do seu xénero. Pero non é Depredador, nin o protagonista, Boyd Holbrook, é Arnie. O bo desta película é que parte da premisa de que non pode superar á orixinal, polo tanto o guión tomase o tema  bastante a coña, collendo algunhas das particularidades da cinta de 1987 – inicio na selva, grupo pequeno de militares enfrontados ó bicho, o goberno como axente intrigante que sabe pero non conta, … – para metelos nesta dun xeito  actualizado , pero tamén algo retorcido. As similitudes  chegan ó nivel de que o director cambiou as características dalgunhas personaxes pero mantendo a compoñente racial por un lado (o “malo” do goberno tamén é negro, e tamén hai no grupo ademais dun negro un indio moderno, ou sexa un hispano), pero  retorceu outras cuestións como por exemplo a exaltación dá amizade á que asistíamos na orixinal de 1987 (moi de machotes)  que nesta se converte nunha relación de parella, modificando a esencia do asunto. Pero o cambio máis notable é, ademais do cambio de escenario,   que abandona a mezcla homoxenea de xéneros para quedarse nunha cinta de corte fantástico, sen máis. En contrapartida aposta pola denuncia social, anque penso que non acerta ben coas formas.

  Predator funciona como película de acción, con toques de humor – algúns innecesarios ou cando menos, mal desenvoltos – outro pouco de sangue, e un par de xiros no guión que tentan darlle certa solidez á historia. Como resultado, temos unha película divertida, entretida e que se pasa pronto, anque cara o final se lie un pouco coa historia. E inda que parece que non aporta moito máis, si que hai unha serie de reflexións interesantes relativas á violencia e, sobre todo, ás persoas que son diferentes ó establecido socialmente e o xeito en  as trata a sociedade “normal”. Neste último sentido a pelicula manten un cariz moi reivindicativo, pero algo excesivo, tanto que desfigura a película na súa última parte.

  O ideal sería que antes de ir ver esta penultima entrega do bicho ese, volverades ver, se conseguichedes non vela en todos estes anos,  a orixinal. Ademais de envellecer bastante ben, daravos outra visión desta última, e poderedes coller moitos detalles que obvio para non facer moito spoiler.

Esta película fixome pensar nestas outras:

Depredador, de John McTiernan, polo evidente.

Alien, o oitavo pasaxeiro, de ridley scott, por que é o alien de referencia, ademais de enfrontarse ó bicho  depredador en dúas ocasións.

O guerreiro número trece, de John McTiernan,  para min do mellóriño deste  director.