ENRIQUEoubiña

   Que os Independientes por Ribadumia me ataquen a min ou a miña familia e a outros e outras non é nada novo. No meu caso ven da lexislatura anterior. Inicialmente  de maneira soterrada, con moita rumoroloxía. Logo, ao achegarse as eleccións do 2019, ocultos no anonimato das redes sociais, usando perfís falsos (soubose que detrás estaba Pilar Martinez), ou incitando a terceiros, subiron un chanzo pasando a ataques moi duros de nivel persoal, cuspindo todo tipo de mentiras e inxurias e ameazas. E non so contra min, por certo.

    Dende o 2019, coa maioría absoluta, subiron outro chanzo ao pasar abertamente ao ataque público. A persecución na vida miña privada e fora dos ámbitos políticos, pasou así  aos plenos municipais e mesmo  ás propias redes sociais de IR, facendo uso e gala de calquera cousa que se lle ocorrera na súa carreira por tumbarme no político, pero tamén no persoal. Por que  en todo isto hai medo a que os saquemos da alcaldía, pero tamén  hai odio.

   En xuño do 2021, outro chanzo. Dous familiares da concelleira de política social, ao saír da casa do alcalde logo de que os desaloxara a garda civil por ter montada unha festa ilegal, dedicáronse, a atacarme e ameazarme na porta da miña casa. Ese lance rematou nun pleno coa reprobación pública de toda a oposición a David Castro por non condenar os feitos e xustificar o uso da violencia contra as persoas que están en política.

   Esta semana, outro chanzo máis: Miguel Castro, concelleiro de IR, ameazoume aberta e publicamente, ademais co uso da violencia física contra a miña persoa. E dende IR gardan un silencio cómplice porque non lles molestou a saída das marxes democráticas do seu compañeiro, senón que nós o fixeramos público e que todo o mundo vexa a súa verdadeira cara.

   Xa advertimos dos problemas de entrar nesta dinámica. Comezar e fácil. Parar é difícil. E agora que? se contra min actúan así, como actuarán contra outras persoas máis vulnerables? A canta xente teñen ameazada? Van os de IR facer uso da violencia física ou doutro tipo  contra alguén? Ou xa a están facendo? Se un día dúas ou máis  persoas coa cabeza quente chegan as mans, ou pasa algo peor, de quen será a culpa? Debemos eu e a miña familia durmir cun ollo aberto e andar pola rúa mirando para atrás? Deben os veciños e as veciñas de Ribadumia vivir con medo ás represalias desta xente? Que vai ser o seguinte?

  Remato cunha mensaxe á miña veciñanza e ao resto de forzas políticas de Ribadumia: isto non se pode permitir. Esta xente perdeu a cabeza e o sentido.  Un concello non pode vivir en estado de sitio, coa veciñanza ameazada e dividida pola política. E a única maneira de porlle freo é con democracia, sacando a esta xente do goberno nas eleccións do próximo mes de maio. Eu estarei nesa loita.

 A resposta á pregunta que encabeza este artigo é: evidentemente non. Ribadumia é un concello  como calquera outro, e nel vivimos un pouco máis de cinco mil persoas, a inmensa maioría desas persoas moi decentes.

 E na inmensa minoría de persoas menos decentes, como en calquera concello, hai de todo. Dende adolescentes con escasa educación cívica ata contrabandistas que se pasean en coches caros,  maltratadores, e outras persoas violentas, con maldade ou con outros problemas que tentan solucionar de maneira errada. E se ben é certo que o partido político que hoxe goberna Ribadumia foi creado e está presidido por persoas con pasado turbio e aínda hoxe sentadas nos banquillos dos xulgados por cuestións de contrabando, Ribadumia non é un concello de delincuentes.

   Dáme moita bágoa ver como David Castro, que leva tres anos e medio demostrando que foi un bluff e que como alcalde é un completo incompetente, manda comunicados de prensa trasladando a imaxe de que vivimos asoballados  por un grupo organizado de vándalos.

En Ribadumia acontecen actos de vandalismo, si, pero dende fai tempo e como en todas partes. Algúns realizados por adolescentes, pero non todos, e dende logo non de maneira organizada como pretendeu David Castro esta semana ao xuntar varias actuacións, algunhas recentes, outras xa de fai meses, para poñer unha denuncia e dicir nos medios que uns desaprensivos están rompendo todo de maneira organizada, como se houbera un apaño de complot contra o goberno local. Iso non é certo.

 Obviamente, se hai un acto contra o material urbano, débese denunciar. Pero débese denunciar no momento, non agardar a xuntar uns poucos para facer un uso polítizado de actos que son puntuais e independentes.

 Pero, sobre todo, un político ten que saber entender as situacións que vive o seu concello  E un alcalde antes de sinalar co dedo ten que ser exemplo. Como vai David Castro dicirlle a ninguén que hai que coidar o material urbano, cando ten todo o concello podrecido e caendo anaco a anaco? Como vai dicirlle David Castro á xuventude que hai que comportarse con civismo, cando en Ribadumia non hai políticas que miren pola xuventude? Como vai falarlle á xuventude de manter unha vida sa e socializada cando en Ribadumia, e sobre todo en Barrantes,  que é un entorno urbán, un adolescente non ten onde meterse un sábado pola tarde nin alternativas sas e socializadoras a fenómenos como o botellón?

Onde están as políticas de xuventude, que son as que actúan como preventivas ante o vandalismo e as condutas aditivas?

   Que pode a xuventude de Ribadumia agardar dun alcalde que neste 2022 publicou fotos coa Garda Civil en media ducia de ocasións, recibindo no concello e dándolle agasallos, pero que non foi quen de organizar un recibimento público a un chaval que é Campión Mundial de piragüismo?

    Ano 2019. Previamente o plan Conta Comigo Ribadumia converteu a maior parte dos negocios locais en puntos seguros de axuda e información ante casos de violencia de xénero. Na Festa do Tinto por primeira vez colocouse un Punto Morado. Anunciouse días antes nos medios de prensa e nas redes, e na zona da festa había carteis indicativos do lugar onde estaba, que era ben visible. No Punto Morado había profesionais, un espazo diferenciado de certa intimidade onde poder atender ás mulleres adecuadamente, e estivo operativo de maneira case continuada (de 12:00 a 05:00) durante os tres días de festa . Contábase  con ESMAR, entidade de apoio a vítimas de violencia censada en Ribadumia, e con mulleres (e algún home) voluntarias formadas meses antes na atención ante situacións de violencia. O persoal voluntario, paseaba por Barrantes,  repartindo información, e en xeral informando de onde estaba o Punto Morado e de para que estaba a todas as mulleres, en especial ás máis novas. Ao longo da festa por desgracia déronse varias situacións que requiriron da axuda das profesionais do Punto Morado. Pero alí estiveron, e cumpriron coa súa función.

   Ano 2022. Púxose un Punto Morado na festa. Pero con diferenzas. O que había era unha carpa informativa, agochada entre furgonetas e lonxe da zona da festa; oculta. Non se anunciou a existencia do Punto Morado, nin se colocou unha sinalización que indicara onde estaba, nin sequera no stand da Comisión había información. Ninguén sabía que había un Punto Morado, por iso ninguén acudiu a el. Non se contou co apoio da asociación ESMAR nin de voluntariado. O horario do punto morado limitouse a unhas poucas horas pola tarde e ao principio da noite. E como en todos estes anos o goberno fixo un esforzo por liquidar calquera rastro do plan Conta Comigo, eses puntos seguros que eran os locais e negocios de Barrantes, xa non o eran tanto. Foi como se non houbera Punto Morado.

   En 2019 eu era concelleiro de política social,  e Ribadumia tiña un compromiso real e forte coa loita contra a violencia de xénero, con medidas e plans de prevención e loita  que eran exemplares, e que funcionaban. Agora, no 2022, non sabemos nin quen leva a concellería de igualdade, que só existe de nome, e a loita contra a violencia de xénero limítase a unhas publicacións no Facebook.

   David Castro dixo que eles fixeran todo o posible por evitar situacións de violencia de xénero na festa. Vistas as diferencias entre o ano 2019 e o 202 no traballo de prevención da violencia de xénero e de apoio ás posibles vítimas, é evidente que David só fixo propaganda para aparentar, e nin sequera  a fixo ben.

Polas dúbidas, deixounos por aquí o enlace a un par de artigos co anuncio e posterior valoración que no 2019 fixemos do funcionamento do Punto Morado, que inclúe unha galería de fotos que dan bo testemuño de todo o expresado.

    Ben querida Pilar. Neste último pleno non puiden evitar notar que facías un enorme esforzo por gabar a labor das traballadoras do Concello. Que si levaban meses traballando nunha norma, que se dedicaran moitas horas… Antes de nada debo dicir que eu estou completamente de acordo contigo: as persoas que traballan no concello de Ribadumia fan un enorme traballo, que vai máis aló do que figura nos contratos.

Pero tanto mel pola túa parte no pleno lévame a plantexarme unha serie de preguntas, sobre todo no relativo ao persoal laboral. Se tan importantes son porque dedicaches anos a buscar a maneira de despedir ou desmellorar as condicións laborais dunha boa parte dese persoal por ser “colocadas por Salomé”? Se tan ben fan o seu traballo  porque non lle subes o salario a ese persoal que ten uns salarios dos máis baixos da comarca? Porque pretendías -e inda pretendes- levar a pleno unha RPT escravista? Porque lanzas ameazas veladas -ou non tanto- cando non che ríen as gracias? Porque tratas ao persoal como se foran criadas e criados ao servizo do goberno facéndoos traballar “voluntariamente” e durante xornadas longuísimas os festivos ou cando hai eventos? Porque favoreces a uns e castigas a outros? Se non dan feito todo o traballo que teñen, porque non contratas máis persoal? Porque permites que as horas extras se disparen ata o infinito? Porque intentas no xulgado limitarlle a unha traballadora o seu dereito a unha pensión digna?

Eu podo dicir con total tranquilidade que durante catro anos cortei todos os  teus intentos de despedir persoal, cando non a propia lei, e evitei que se levara a pleno a vosa proposta de RPT, que era totalmente escravista e reducía aos profesionais a simples criados, ou que defendo dende fai anos unha revisión salarial e melloras organizativas que son necesarias;  tamén podo dicir que, a diferencia vosa, a min ninguén me acusou de entrampar unhas eleccións sindicais. Eu, en resumo, podo dicir que si defendo o traballo dos homes e das mulleres que son as que sacan ao noso concello adiante. Podo, pero fago por non dicilo, por que o primeiro é o respecto, mentres que ti tes a cara dura de usar a esas persoas como arma arroxadiza ou como escudo, segundo che conveña, nos plenos municipais.

O colmo foi que xusto neste pleno, quixen defender unha moción para mellorar as condicións das persoas que traballan nas dependencias municipais e tanto ti como o resto do teu partido bloqueachedes o asunto. Bonita maneira de agradecerlle o seu traballo. Por favor, deixa de utilizar a esas persoas ao teu antollo e como recurso ante a falta de argumentos. Queda feo.

É que non se me ocorre outro motivo. Solo pode ser iso, que David Castro, o alcalde sen competencias, teña como obxectivo que Ribadumia baixe dos 5.000 habitantes.

  Logo de gastar case corenta mil euros no parque infantil da escola de Lois, resulta que o goberno local NON apoia a campaña do CRA e da súa ANPA para lograr o mínimo de matriculas para evitar o seu peche, dálle as costas por  completo e, mentres outros concellos como Meis se mobilizan, o noso alcalde cala;  e por suposto ignora as nosas propostas para complementar as escolas unitarias cos mesmos servizos que ten a de Barrantes.

  A falta de apoio ao CRA non é única pista de que o alcalde quere unha baixada de categoría como municipio. O desinterese polo colexio de Barrantes ou polos problemas do centro de saúde son outra proba manifesta. E hai máis. O concello está paralizado, sen medidas de ningún tipo para loitar contra a baixada de veciños. Mentres en concellos como Cambados atraen a empresas que xeran emprego, en Ribadumia non se move unha uña por recuperar os terreos do polígono baleiros, nin por facilitar a instalación de empresas, non falemos xa de apoiar ao agro. Na lexislatura anterior logramos que se aprobara un plan de apoio á contratación e aos autónomos, unha loita que gañamos so en parte, por que o plan aprobado non era o noso se non unha chapuza da concelleira de contas que, como ela mesma predixo, fracasou. Pero era un plan, e como tal pódese rectificar e transformar nalgo útil para Ribadumia. Pero non hai vontade. Como tampouco a hai por lograr que a construción de vivenda se recupere e poder estabilizar poboación, nin por apoiar a vida no rural. Ultimamente nin sequera se coidan as instalacións municipais.

  E para colmo, en lugar de solucionar os problemas de circulación e aparcadoiro de Barrantes, chama á garda civil para que veña poñer multas, e logo inda as garda un tempo para mandalas por lotes e que o golpe sexa maior. Non imaxino mellor maneira de animar á xente a marchar vivir a outro lado.

David Castro quere que baixemos dos 5.000 habitantes, e leva trazas de conseguilo. Pero  por qué ese interese?.

   Imos poñernos filosóficos. Un pouco, nada máis. Non mo teñades en conta, que logo á noite e máis toda a fin de semana prometo pagar uns viños.

   Hoxe cumplo 42 anos. 42, non 4 como pensa algunha xente despistada da vida. Neste tempo vivido, pasei por moitos momentos distintos, por moitos cambios de fase, bastantes máis do que algunhas persoas poidan pensar. Agora enfróntome a outro momento, que non é un cambio, solo a volta a un punto anterior. Contra o que algunha xente cree e celebra – xente xeralmente posuída pola xenreira e a envidia contra as persoas quen fan algo – o meu retorno á empresa na que levo dende o 2001 non é un drama. Apéname deixar o traballo comezado no concello no 2015 sen continuar; por suposto que me apena, pero non me doe volver a onde están amigos e compañeiros, a un posto de traballo digno, a unha empresa exemplar.

   Este concello é agora exemplar en moitas cousas, xa vos contarei en que e porque o día 16, pero para conseguilo tivemos que picar moita pedra á calada, dentro de despachos e institucións, cos colectivos, patear moita rúa, falar con moita xente, e facelo sen case sacar fotos – quizais ese foi o noso erro, non ser bastante presumidos- . Por ese motivo estou orgulloso, moi orgulloso. Por que con independencia do resultado nas urnas, nós fixemos o que tiñamos que facer. Nós, cumprimos. Poren, dame moita pena e tristeza, así como certo sentir de impotencia, terlle fallado a compañeiros e compañeiras que o deron todo ao meu lado, no sentido de non ter sido capaz dende a miña posición de facer ver a importancia de Somos Ribadumia no concello, ou do traballo que fixemos.

   Quero deixar constancia do meu orgullo por ter traballado con eles e elas estes anos, e de seguilo facendo, por que son as persoas máis axeitadas deste concello para facer política, por ganas, por compromiso, por honradez. Somos Ribadumia segue sendo para min, e penso que para moita xente, a forza que neste concello ten máis nivel político, e a única que pon no centro da acción política as persoas e, polo tanto, moi necesaria.

   Outros, para conseguir convencer de que eran os bos, ante a falta de traballo político mais aló de poñer tubos e farolas, ou de capacidade para explicar algunhas cousas, mesmo as que fixeron ben, tiveron que traballar en falso, mentindo en todas partes, poñendo a terceiras persoas a contar bulos, a insultar, creando falsos perfís nas redes, atacarme no persoal … E por desgracia as consecuencias non as paguei eu, que nunca me deixei amedrentar nin influír por esas caralladas, se non o meu entorno. E iso si que me fastidia. Dende que estou na política activa, especialmente nestes últimos catro anos, persoas moi cércanas a min tiveron que escoitar enormes mentiras sobre a miña persoa, ataques que solo buscaban ferir, facer dano onde podía doer, nalgún caso en momentos difíciles -algo que non esquecerei – e ademais facelo de xeito gratuito, solo para buscar debilitarme a min a través da xente que me era próxima e moi querida … e todo por gañar unha pequena cota de poder baleiro.

   A todas esas persoas, mulleres e homes que me sodes próximos, mesmo na distancia dos quilómetros e do tempo, á miña familia, amigos, veciños e veciñas … pídovos perdón. Non teño poder sobre o que outras persoas digan ou fagan, e nada do que eu faga ou diga mudará iso, pero para min é importante que saibades que son moi consciente do dano feito, de que me provoca moita vergoña. Pido perdon por todo isto e porque se nos rendimos, se o deixamos todo, eles ganan, e como de momento eu sigo sendo bastante terco, vamos ter que seguir aguantando.

   Por iso douvos as gracias, pois a pesar dos esforzos desa xente tola, vos seguides aí. Eu sempre digo que a miña forza está na xente que me acompaña na miña viaxe vital. Nestes días quedou demostrado.

   E pídovos tamén confianza no tempo. As verbas, por moi feas que sexan non matan, pero poden volverse veleno na boca de quen as pronuncia, pois o tempo ao final, inda que as veces tarde, sempre pon a cada quen no seu lugar.

   Hoxe cumplo 42 anos. Estou orgulloso de todos eles, do feito ben e do feito mal, que cando menos valeume para aprender importantes leccións na vida. Estou orgulloso de estar estes últimos catro anos no goberno do meu concello, e de axudar co meu traballo a construir un lugar mellor no que vivir e facer a vida de moitas persoas máis fácil, tamén a saír de pozos escuros. Agora tócame volver a un punto anterior, e anque triste polo que deixo sen rematar, e polo inxusto que é para moitos compañeiros e compañeiras, volvo coa conciencia tranquila e a cabeza ben alta.

   Na man de outros quedará pronto seguir ese traballo, avanzar ou retroceder. Teñamos esperanza, e en calquera caso, Somos Ribadumia e eu mesmo, se así o deciden as miñas compañeiras e compañeiros, mentres a vida non me diga que debo cambiar de fase, imos estar atentos, e imos seguir traballando para que o noso concello sexa ese lugar do que presumir, esa Ribadumia das persoas que soñamos. Isto inda vai dar moitas voltas, e nos temos todo o necesario para defender a construción dun concello mellor, as persoas, as ideas, os proxectos, e sobre todo, as ganas e vontade para facelo.

   Asinado: Enrique Oubiña, voceiro de Somos Ribadumia, hoxe orgulloso tenente de alcalde, concelleiro de obras, vías ,urbanismo, terceira idade, sanidade e servizos sociais, e pronto orgulloso técnico de ascensores.

P.D. Se chegastes ata aquí, ben merecido tedes que vos convide a un viño na mellor festa de todo o salnés e parte do estranxeiro.